Abstrahując od inflacji i sytuacji gospodarczej w Turcji jest kilka kwestii, których tureckim rolnikom i rządzącym możemy pozazdrościć. Chodzi o wszelkiego rodzaju przepisy, porozumienia i kontyngenty, które są w interesie kraju.
Turcja nie jest członkiem Unii Europejskiej. Jednak aktywnie ze Wspólnotą handluje. Podczas ostatniego apelu Freshfel, który dotyczył unijnej pomocy wobec białoruskiego embarga, Philippe Binard stwierdził: „(…) asymetryczne porozumienia handlowe z wysokimi cłami i złożoną procedurą celną nadal obowiązują w przypadku wywozu do Turcji, wywóz z UE jest ograniczony do 10 000 ton, podczas gdy Turcja wysyła do UE około 900 000 ton owoców i warzyw rocznie”.
Ostatnie zdanie najlepiej podsumowuje, jak skuteczna musiała być polityka zagraniczna tureckich władz w zakresie rolnictwa w ciągu ostatnich lat. Podobne kontyngenty na wwóz owoców do UE negocjuje między innymi Mołdawia na swoje śliwki. Tego typu porozumienia stymulują rozwój produkcji rolnej w krajach współpracujących z Unią Europejską.
Na przykładzie Turcji możemy mieć kontrargument do tezy, że wprowadzanie ceł i blokowanie importu z krajów trzecich sprawi, że eksport z naszego kraju zostanie jednocześnie ograniczony. Najlepszym dowodem na obalenie tego stwierdzenia są tureckie cła na wwóz świeżych towarów do kraju. Dotyczą one także zbóż.
Jeśli chcemy eksportować jabłka do Turcji to musimy zapłacić 60%-owe cło. Tak samo jest w przypadku gruszek. W zdecydowanej większości przypadków jest to cło zaporowe, które niemalże do zera ogranicza import jabłek i gruszek do Turcji. Jest on wręcz symboliczny. Wyższą stawkę cła na importowane jabłka na świecie ma tylko Liban (88,7%) i Cypr (129%).
Wróćmy do Polski. Do Turcji nie sprzedamy jabłek, ponieważ kraj ten produkuje ich niemalże tyle co Polska. Można to podsumować złośliwą dygresją. Czy z tego powodu któryś importer czy nasze władze „obrażają się” na tureckie granaty, cytryny, mandarynki, pomarańcze czy czereśnie?
źródła: fershfel.org / oec.world
