W dobie zdestabilizowanego rynku surowców warto rozważyć wykorzystanie sadowniczej biomasy do ogrzewania naszych domów. Zdaniem naszego rozmówcy jest to wydajne, tanie, ale przede wszystkim bardzo niedocenione źródło odnawialnej energii.
Praktyka w pozyskiwaniu zrębki z sadu wygląda następująco. Aby zastąpić tonę węgla potrzeba 27m3 gałęzi z cięcia zimowego sadu. Po „przepuszczeniu” tej objętości gałęzi przez odpowiednio wydajny rębak daje to nam około 6m3 zrębki. W przypadku wysuszonej masy jest to niecałe 2 tony i stanowi ekwiwalent wartości opałowej 1 tony węgla. Zawdzięczamy to wartości kalorycznej drewna jabłoniowego.
Surowiec jest w sadach za darmo, jednak koszt rozdrobnienia zależy od użytego sprzętu i tego jak gałęzie będą ułożone, aby wygodnie je pobierać. W przypadku dobrego materiału zwiezionego na pryzmy i użyciu rębaka z własnym HDS da się zejść do kosztu przetworzenia każdego 1m3 zrębki na poziomie 40 zł.
Tak więc wyprodukowanie ekwiwalentu opałowego tony węgla to nakład ok. 240 zł. Oczywiście nie posiadając własnego kotła można ten towar sprzedać. Obecna cena rynkowa to ok. 900 zł (150 zł / m3).
Do sadowniczego zastosowania odpowiedni jest rębak z operatorem, który w pół dnia wyprodukuje ponad 20 ton zrębki. Jednak w tym miejscu notujemy pewne problemy logistyczne. Aby praca maszyny była rentowna musimy przygotować znaczną ilość gałęzi. Minimum to 400m3, co zapewni pracę rębaka przez pół dnia.
Jednocześnie, jeżeli wybierzemy zbyt duży lub zbyt mały rębak to koszt zrębkowania może wzrosnąć nawet do 200 zł do każdego metra sześciennego wyprodukowanego materiału. Niewiele fabrycznych modeli rębaków nadaje się do taniego i wydajnego rozdrabniania biomasy z sadów jabłoniowych. Widzimy ponadto, jak ważna jest w tym procesie optymalizacja procesu produkcji.
Propagatorem wykorzystywania sadowniczej biomasy jest sadownik, Michał Waręcki, który chce skupiać sadowników w swojej tematycznej grupie na portalu Facebook. (LINK)
