Zarazę ogniową wywołuje bakteria Erwinia amylovora. Patogen zimuje w ranach na zdrewniałych organach drzew oraz w pąkach. Jego rezerwuarem są chore drzewa w sadzie, okoliczne zaniedbane sady, a także ok. 200 gatunków dziko rosnących roślin, m. in. głóg, irga, jarzębina.
Aktywność bakterii narasta wiosną, a wzrost temperatury i wilgotności pobudza je do rozmnażania, czego oznaką może być wysięk z ran, w których patogen przezimował. Są przenoszone na znaczne odległości przez owady zapylające, ptaki, szkodniki, wiatr, deszcz. Mogą zostać wprowadzone do sadu wraz z materiałem szkółkarskim. Przenoszą się również na narzędziach podczas wykonywania zabiegów pielęgnacyjnych.
Wrotami infekcji są wszelkie naturalne otwory w organach roślin (aparaty szparkowe, przetchlinki), kwiaty, zranienia (po cięciu lub gradobiciu). Choroba ma charakter systemiczny – bakterie zdolne są przemieszczać się w obrębie rośliny, jednak na ograniczone odległości.
Zaraza ogniowa często występuje w bardzo młodych sadach, dopiero po posadzeniu drzew. Stanowi w nich duże zagrożenie. Wystąpienie choroby wcale nie musi oznaczać, że nabyty materiał szkółkarski był zainfekowany. Przeważnie do porażenia roślin dochodzi w nowo posadzonym sadzie.
Drzewka zaraz po wsadzeniu charakteryzują się małą odpornością na choroby, są bardzo delikatne. Późne sadzenie drzewek sprzyja infekcją tej choroby z powodu późniejszego kwitnienia. To właśnie kwiaty są wrotami infekcji. Dlatego należy pamiętać o niszczeniu kwiatów. Zabiegi takie wykonuje się zwyczajowo mocznikiem, choć daje on objawy fitotoksyczności na liściach. Należy je przeprowadzić kilkukrotnie, sukcesywnie z rozwojem kwiatów.
Opryskiwanie nowo posadzonych drzewek produktami miedziowymi ogranicza porażenie tą chorobą.
Paręnaście lat temu do zwalczania zarazy ogniowej był produkowany preparat ze streptomycyną – antybiotykiem, który można było stosować do zwalczania zarazy ogniowej. Jego produkcja została wycofana przepisami unijnymi z uwagi na ryzyko dla zdrowia konsumentów.
Aktualne zagrożenie ze strony bakterii Erwinia amylovora.
oprac. Marcin Piesiewicz
